Style gry w pokera

Czytając bardziej zaawansowane artykuły, strategie i książki bardzo często natkniecie się na określenia tight, loose, aggressive czy passive. Jest to najprostszy podział typów pokerzystów. Poniżej spróbuję krótko streścić charakterystyczne cechy każdego z tych graczy, wymienić najistotniejsze zalety oraz wskazać wady.

Na początku warto nadmienić, że nie ma idealnego stylu gry. Wszystko ma swoje mocne i słabe strony. Bardzo dobry gracz loose aggressive może sobie zupełnie nie radzić grając tight. Styl gry powinniśmy dostosować przede wszystkim do siebie, wybrać taki jaki nam najbardziej odpowiada. Drugą, bardzo ważną, sprawą są nasi pokerowi rywale. Powinniśmy stosować styl gry przeciwny do nich, czyli na stole tight grać loose, a na stole loose grać tight.

Najczęściej stosowany podział stylów gry stosowany jest wg dwóch kryteriów:

• poziom agresji,
• selekcja rąk.

Dzięki tym kryteriom możemy stworzyć swoistą macierz sylwetek pokerowych stylów gry (tabela poniżej) i bardzo łatwo sprawdzić jakim graczem my jesteśmy oraz jacy sa nasi rywale.

Zanim przejdę do opisy poszczególnych stylów gry musze nadmienić, że właściwie tylko dwa z nich są opłacalne. Mowa tutaj o graczach loose-aggressive oraz tight-aggressive. Dlaczego? Ponieważ generalnie agresja (czyli podbijanie lub przebijanie) jest lepsza, bardziej dochodowa niż jej brak. Agresywna gra daje nam dwie drogi do zwycięstwa:

• nasi rywale mogą pozbyć się swoich kart, spasować, tym samym nasza ręka nie musi być najlepsza by wygrać;
• nasza ręka może się okazać najsilniejsza podczas showdownu.

Każdy przyzna, że dwie możliwości wygranej, to więcej niż jedna możliwość wygranej, a właśnie tyle mają gracze pasywni, którzy mogą wygrać korzystając jedynie z drugiego sposobu. Najlepsi pokerzyści łączą w odpowiedni sposób dwa możliwe style aggressive.

Przejdźmy do opisów stylów gry.

Gracz tight-aggresive (TAG player)

Gracz ten wchodzi do puli rzadko, ale nie boi się grać gdy już zaangażuje swoje żetony. Gdy taka osoba trafi swoją rękę wyciąga z niej maksymalną wartość poprzez odpowiednio dobrane zagrań. Nie boi się ona również do wygrania puli odpowiednim blefem w dogodnych momentach. Gracz tego typu jeśli wchodzi do rozdania wie, że spełnia jeden z następujących warunków:

• posiada rękę, która jest jego zdaniem najlepsza w danym momencie, w oparciu o analizę rywali, kart, pozycji itp.
• wie, że jego ręką na razie jest słabsza niż potencjalne ręce przeciwników, ale wierzy, że gdy jego ręka zamieni się w naprawdę silną rękę w powiązaniu z bardem będzie w stanie dużo wygrać od rywali.

Przykładem pierwszego warunku może być raise gracza z K K przed flopem. Zobrazowaniem drugiego warunku może być limp z 7 8 na pozycji dilera, gdy przed nim już trzy osoby zdecydowały się sprawdzić.

Dobry gracz tight-aggressive oczywiście czasem zmienia swoją grę i rozszerza zakres rąk, z którymi podbija. Ma to na celu zmylenie przeciwników i przekonanie ich, że właściwie na każdym flopie może być groźny.

Gracz loose-aggressive (LAG player)

Gracz loose-aggressive różni się od gracza tight-aggressive właściwie tylko ilością rozgrywanych rąk preflop oraz stylem ich rozgrywania (gra je jeszcze bardziej agresywnie niż grać tight). Gracz ten rozgrywa takie same ręce jak TAG, wszystkie najmocniejsze, ale dokłada do nich szerszy zakres słabszych rąk. Jego dobrowolny udział w grze jest około 10% większy. Tego typu gracz wchodząc do rozdania oczekuje jednego z pięciu następujących warunków:

• chce ukraść blindy w sytuacji gdy nikt inny na stole nie ma grywanej reki,
• poprzez wywieranie presji zmusza rywali do popełniania błędów,
• chce zmaksymalizować profit osiągany gdy naprawdę trafi dobrą rękę,
• chce czerpać zyski ze swojej zmienności,
• chce oglądać dużo flopów, tanio.

W skrócie wszystkie pięć punktów pozwalają graczom loose-aggressive wygrywać duże pule, a przegrywać małe. A to składa się na ich końcowy, spory dochód.

Gra tym stylem może być bardzo dochodowa, ale jest też dosyć trudna. Nie jest zalecana dla początkujących graczy, którzy poprzez nieumiejętność blefu w dobrym momencie mogą sporo stracić. Gdy jednak opanujemy dobrze ten styl gry powinien być bardziej dochodowy niż poprzedni.

Gracz Loose-passive  

Tego typu gracz z jakiegoś powodu myśli, że poker jest grą oglądania kart. Takie osoby grają bardzo dużo rąk, nie za bardzo znają się na statystyce, a jeśli naprawdę trafią nie wyciągają odpowiedniej wartości z ręki. Taki gracz po prostu nie potrafi foldować, zawsze wierzy w sukces (nawet gdy ratuje go zaledwie jedna karta).

Popularnym określeniem tego typu graczy jest calling stadion i powszechnie jest on uznawany za najbardziej dochodowego… rywala. Wystarczy go nigdy nie blefować, a osiągniemy profit.

Gracz tight-passive

Ostatni typ pokerzysty to gracz tight-passive. Gra typowe pokerowe abc jeśli chodzi o dobór rąk, tylko parę najsilniejszych układów. Do tego niezwykle rzadko podbija, ogranicza się do sprawdzeń i zobaczenia taniego showdownu. Tego typu osoby nie doznają jakiś pokaźnych strat, ale też ich zyski są znikome.

Podsumowując

Nie ma jednego, najlepszego stylu gry. Tak jak pisałem wśród graczy tight najlepiej radzi sobie gracz loose, a wśród graczy loose najwięcej zarobi gracz tight. Ważne jest by umieć płynnie zmieniać styl gry i nie dać się poprawnie sklasyfikować rywalom.

Michał 'Wahi' Wachowski

Autor jest aktywnym uzytkownikiem forum Pokerkings. Odwiedź jego bloga.
Masz pytania, komentarze, opinie? Kliknij tu i podyskutuj o artykule na forum.